We horen het regelmatig en eerlijk gezegd is het voor ons een doorn in het oog; bedrijven die onderscheid maken tussen een uitzendkracht en een reguliere werknemer. En daar bedoelen we mee, onderscheid op het werknemerschap.
Als uitzender zien wij uitzendkrachten als gewaardeerde collega’s, die net zo veel betekenen voor een bedrijf als een reguliere werknemer. De reden dat deze groep mensen via het uitzendbureau tewerk gesteld zijn, is omdat wij nieuwe werknemers werven voor de bedrijven en omdat bedrijven nu eenmaal goed varen bij het hebben van een flexibele schil. De meeste uitzendkrachten zijn heel blij met ons, bijvoorbeeld omdat ze minder goed zijn in solliciteren of omdat ze zelf de wegen naar de bedrijven niet weten te vinden. Maar ook omdat wij de vacatures beschikbaar hebben waar ze goed bij passen. Wij zijn vice versa heel blij met onze uitzendkrachten omdat wij er nu eenmaal zijn om vraag en aanbod bij elkaar te brengen. Een win win situatie zou je zeggen.
Eerst iets over uitzendwerk an sich: is uitzendwerk een korte klus om een gat op te vullen? Een periode werk ter vervanging van zwangerschapsverlof of ziekte? Of om een piek aan drukte weg te werken? Voorheen waren dit allemaal redenen om een uitzendbureau in te schakelen. Werknemers werden voor een tijdelijke baan aan het werk gezet. Voor bepaalde werknemers werkte dit heel goed want op deze manier konden zij ervaring opdoen bij verschillende bedrijven. Het zogenaamde “jobhoppen”.
Wij hebben gemerkt dat er een kentering heeft plaatsgevonden in uitzendland waardoor wij als uitzendbureau tegenwoordig merendeel worden ingeschakeld om een werknemer te werven voor een baan waar toekomst in zit. Banen voor langere tijd met uitzicht op vast dienstverband. Natuurlijk zijn er nog steeds tijdelijke banen beschikbaar maar het is veel en veel minder geworden. De tijd is veranderd, wellicht heeft de pandemie hier ook invloed op.
Eigenlijk vinden wij dat heel fijn want onze ervaring is, is dat de meeste werkzoekenden over het algemeen op zoek zijn naar een baan voor langere tijd met uitzicht op vast dienstverband en dus komt het heel mooi samen. Dagjeswerk wordt tegenwoordig eigenlijk altijd afgeslagen, dat is niet waar ze zich voor beschikbaar stellen. Werkzoekenden hebben echter meer noten op hun zang. Ze willen niet alleen werk voor langere tijd, zij willen ook weten waar ze aan toe zijn en zoeken dan ook een stukje zekerheid op dat gebied. Bovenal willen ze graag serieus genomen worden. Als mens gezien worden en ze willen aangesproken worden met hun voornaam en niet als nummer behandeld worden. En gelijk hebben ze! Dat wil iedereen toch? Niet alleen de werkzoekenden die via een uitzendbureau een leuke baan zoeken. Als mens willen we graag gewaardeerd worden en als gelijke behandeld worden, dat is voor een uitzendkracht niet anders.
Maar toch, dat laatste is nu precies waar de schoen wringt. Want dat laatste, dat gebeurt dus lang niet overal. Er wordt nog regelmatig onderscheid gemaakt op het werknemerschap. Leidinggevenden op een werkvloer of collega’s behandelen uitzendkrachten regelmatig als een mindere en zeggen ook letterlijk “het is maar een uitzendkracht”. Maar wacht even, hoezo dan? Jan, Mohammed of Sandra is toch jullie nieuwe werknemer? Ja, hij of zij is op uitzendbasis ingestroomd maar hij of zij is er toch met de intentie om het werk goed te verrichten? Om een fijne werkdag te hebben en om tevreden naar huis te gaan met het gevoel iets goeds gedaan te hebben? Of het nu om tijdelijk werk of om een baan voor langere tijd gaat. Dat zien wij toch niet verkeerd?
Het is niet fijn om als anders te worden behandeld alleen maar omdat je via een uitzendbureau binnen gekomen bent. Lees hier onze frustratie! Wij zouden zo graag deze manier van denken en manier van handelen weg willen nemen. Vroeger, ooit, in het begin van de industriële revolutie was je vervangbaar, letterlijk een nummer en deed je exact waar je voor kwam en moest je verder je mond houden. Voldeed je niet, dan werd je per direct weggestuurd. Goed communiceren was er niet bij want de werknemer had toch niets te zeggen.
We leven inmiddels in 2021 en deze manier van werken past niet in een moderne maatschappij. Communicatie is één van de pijlers van het nu. Zijn wij vervangbaar? Ergens wel ja maar dat wil niet zeggen dat je persé op deze manier met mensen om moet gaan. Bij ieder bedrijf, ongeacht wat het werk inhoudt, hoort er ruimte te zijn om jezelf te verbeteren, om vragen te kunnen stellen en om niet bang te zijn om te vragen hoe iets moet, ook al is het voor de derde keer. Maar ook om fouten te maken die je als mens nu eenmaal kan maken. Niemand wil de laan uit worden gestuurd. Tenzij je het zelf natuurlijk te bont hebt gemaakt op verschillende manieren. Maar een goede communicatie ontbreekt juist zo vaak. Daarbij wordt het gesprek niet altijd gevoerd met uitzendkrachten. De ene dag zijn ze aan het werk en de volgende niet meer welkom. En de intercedenten mogen dat doorgeven, want ze werken via een uitzendbureau. Maar wij weten vaak ook niet wat de reden is van het ontslag omdat dat niet altijd door wordt gegeven, terwijl wij er wel naar vragen. De persoon in kwestie weet dus van niets en sterker nog; ze krijgen niet de mogelijkheid zichzelf te verbeteren zover mogelijk.
Wij beseffen gerust wel dat er nog steeds werkzoekenden zijn die hun geluk continu zoeken via het uitzendbureau omdat ze het iedere keer zelf verprutsen. Die groep is er en zal altijd blijven bestaan. Maar in verhouding is dit maar een kleine groep. Omdat ooit iemand het werk niet goed heeft aangepakt, wil dat toch niet zeggen dat dat voor iedereen geldt die via het uitzendbureau komt? Dit is een stigma waar uitzendkrachten zich niet van los lijken te maken.
Andersom stellen wij onszelf ook vragen, aangezien wij ook naar onszelf kritisch kijken. Wat kunnen wij doen om ons als arbeidsbemiddelaars te verbeteren? Wat kunnen wij doen om een stuk bewustwording te creëren? Hoe kunnen wij dit proces in betere banen leiden? Hoe kunnen wij er als uitzendbureau voor zorgen dat uitzendkrachten per definitie serieuzer worden genomen? En hoe kunnen wij ervoor zorgen dat leidinggevenden het gesprek aangaan met onze mensen zodat zij weten, direct vanuit het bedrijf zelf, waar het aan schort en wat er eventueel moet veranderen? Dit is overigens niet alleen in het belang van de uitzendkracht of voor ons. Het is ook in het belang van het bedrijf. Hoe kom je er anders achter hoe nieuwe medewerkers zich voelen binnen een organisatie, wat zij van het werk vinden en of zij überhaupt wel op hun plek zitten.
Voor ons is het helder waar de pijnpunten zich bevinden en hebben daardoor reeds in kaart gebracht hoe wij dit zouden kunnen en willen organiseren om zowel uitzendkracht, uitzendbureau als inlener een betere reputatie te bezorgen. Verbinden is plaats van verdelen.
Wat ons betreft is er dus werk aan de winkel waar wij ons heel graag voor inzetten!